Przy każdym schorzeniu, jakie może pojawić się u człowieka, tym, do czego się dąży, to jak najszybsze wyleczenie i wrócenie do normalnego życia. Tak samo sprawa ma się, kiedy dochodzi do przerostu prostaty i konieczne jest podjęcia się leczenia. Jedną z metod jest chirurgiczne leczenie gruczolaka prostaty. Jakie operacje wchodzą w grę i jak wyglądają? Nie są najprzyjemniejsze, ale odmieniają życie.
Gdy potrzebna operacja
Leczenie przerostu prostaty uzależnione jest od jego wielkości i zdiagnozowania. Kiedy przerost jest bardzo duży, a ilość moczu, która zalega w pęcherzu moczowym, bo nie można go oddać, jest zbyt duża, najlepszym rozwiązaniem jest zlecenie leczenia chirurgicznego – operacji.
Jak każda inna wiąże się ona z możliwości wystąpienia po zabiegu powikłań. Najpopularniejszym leczeniem chirurgicznym jest przeprowadzenie jednego z trzech zabiegów, które zostały opisane poniżej.
Przezcewkowa resekcja prostaty
Najczęściej zlecany rodzaj zabiegu chirurgicznego w przypadku leczenia gruczolaka prostaty. Metoda ta polega na endoskopowym dojściu do cewki moczowej, do której wprowadza się pętlę elektryczną i za jej pomocą usuwa część masy gruczolaka. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynkowym. Po jego zakończeniu pozostawia się w pęcherzu cewnik w celu zapewnienia pacjentowi stałego odpływu moczu i skrzepów krwi. Usuwany jest przed opuszczeniem szpitala.
Zapłonowa resekcja gruczołu prostaty
Stosowany w przypadku łagodnego rozrostu prostaty i problemów z oddawaniem moczu, kiedy leczenie farmakologiczne nie daje spodziewanych efektów. Zabieg ten polega na wprowadzeniu przez cewkę moczową resektoskopu, oraz wycięciu tkanki gruczołu krokowego i wypłukaniu lub odciągnięciu za pomocą strzykawki. Pacjent podczas zabiegu pozostaje świadomy, stosuje się znieczulenie regionalne. Po wykonaniu zabiegu na krótki czas pozostawia się w pęcherzu cewnik.
Przezcewkowe nacięcie gruczołu krokowego
Ten typ zabiegu przeprowadza się, gdy objętość gruczolaka jest niewielka. Metoda ta jest małoinwazyjna i endoskopowa, wykorzystuje się w niej odpowiednie narzędzia, które wprowadzane są przez cewkę moczową pacjenta. Zabieg trwa od 20 do 30 minut, najczęściej wykonuje się ją w znieczuleniu regionalnym. Hospitalizacja po jego wykonaniu nie jest długa, przy jego przeprowadzeniu pojawia się tylko niewielka ilość krwi.
W porównaniu do dwóch metod opisanych powyżej przezcewkowe nacięcie nie powoduje tak częstych i poważnych powikłań.